Rio, een van de gevaarlijkste plaatsen ter wereld

Ik weet dat jullie hier allemaal al lang op zitten te wachten, en zal jullie dan ook niet verder in spanning houden. Ik zal jullie eens uitgebreid vertellen hoe het met mijn studie gaat. Hier schijnt het een heel gevaarlijke plek te zijn. Tenminste, als ik alle GEVAAR bordjes moet geloven. Het hangt er echt vol mee. Ik werk dagelijks met magneten (erg gevaarlijk!), lasers, lenzen, microscopen, meetapparatuur en computers. Het is de bedoeling dat ik een plasma opwek in een afgesloten vacuum apparaat met behulp van magneten of een laser, en dit plasma moet dan een dunne laag aanbrengen op een doelwit waarmee het in aanraking komt. Naderhand moet ik dan bijvoorbeeld meten hoe dik de laag is, of hoe ruw, of welke stoffen er precies in zitten. Deze laag is qua moleculen en structuur vergelijkbaar met menselijk bot, en door een titanium spalk met zo’n laag te omhullen kun je botten van mensen vervangen door dit bewerkte titanium, zonder dat het door het lichaam weer afgestoten wordt. Ik weet dus zelfs waarvoor ik onderzoek aan het doen ben! Ik moet een groot deel van de dag handschoenen aan hebben, omdat de samples waarmee ik werk niet vervuild mogen worden. Hierdoor voel ik me af en toe net een chirurg, als ik weer met een pincet precieze operaties moet uitvoeren. Ik moet dus wel goed uitkijken dat ik niet nog zat ben van de vorige avond, anders kan er van alles mis gaan.

Het gaat nog niet zo goed allemaal, omdat ik veel begeleid moet worden door andere studenten. Ik kan dus niet lekker voor mezelf werken. Deze week zou ik eigenlijk naar Campinas gaan naar een synchrotron, een grote deeltjes versneller, maar dit is niet doorgegaan omdat er iets mis was met mijn registratie. Heel jammer, want ik had wel zin in een reisje. Mijn professor en een mede student zijn wel gegaan, en daardoor zit ik nu een beetje de hele week te lummelen. Niks te doen dus. Maar het is wel gezellig verder. We gaan tussen de middag altijd warm eten, want dat is gebruikelijk. Dan gaan we naar een van de studentenkantines waar ze lopend buffet hebben, en je moet dan per gewicht betalen. Rijst met bonen is het meest typische gerecht, en verder hebben ze hier echt heel veel uit de frituur. Er is ook een kantine waar ze elke dag barbecueën, en daar ga ik ook graag naar toe. Als ik overdag goed eet, hoef ik ’s avonds niet altijd uitgebreid te koken.

Na de studie heb ik het wel steeds erg druk. Omdat er bijna 20 man in het hostel zit, gaat er altijd wel iemand iets doen. En dan vragen ze aan alle anderen of ze meegaan. Vaak zitten er zo’n leuke dingen tussen dat ik niet kan weigeren. Zo ben ik naar een optreden van Yamandu Costa geweest, een hele goede gitarist die over de hele wereld optreed. Ik ben naar een studie feestje geweest, in een verlaten gebouw. Heel erg “underground” met keiharde funkmuziek. Er werd veel gedanst deze avond. Funkstijl is heel bijzonder, want het dansen is erg seksueel. Ik ben naar een favela geweest, Santa Marta. Ik dacht eerst dat we met zessen gingen, waaronder 2 hele grote Brazilianen, plus een gids. Dus in deze groep voelde ik me veilig genoeg om de beruchte favela te betreden. Maar uiteindelijk gingen we maar met zijn drieën. Er was echter niks om bang voor te zijn, want het was daar heel toeristisch. Ik heb geen enkel geweer of drugs gezien. Volgens de verhalen zijn favela’s erg gevaarlijk, maar ik heb hier zelfs nog snooker kunnen spelen. Het gaf volgens mij geen goed beeld van hoe het leven in een echte favela is, maar sommige woningen waren wel echt krotten. Dan hadden ze allemaal blikjes gebruikt voor isolatie materiaal. En het stinkt er ook overal. Normalere huizen heb je ook wel hoor. En binnen heeft iedereen op zijn minst een 50 inch tv scherm. Michael Jackson is nog ooit in deze favela langsgeweest, om een clip op te nemen. We hadden met de gids de berg beklommen waartegen deze favela lag, en dit was een hele zware tocht. Na flink doorwandelen kwamen we eindelijk boven aan. En wat bleek, er liep gewoon een weg boven op de berg. Had ik dus dat hele stuk voor niets geklommen, want je kon er ook met de auto naar toe. Het was wel een Super mooi uitzicht daar. (geen foto’s genomen want ik durfde mijn camera niet mee te nemen naar de favela!)

Verder heb ik een toer door Santa Teresa gemaakt, een heel mooie wijk in het centrum van Rio. We hadden een treintje gepakt, dat heel disney-achtig was. Omdat het treintje zo vol zat moesten we naar buiten hangen, terwijl de rails zo’n tien meter over de wegen heen kruiste. Het was dus net disneyland, alleen zonder de veiligheidsgordels die je normaal in van die attracties hebt.

Ik ben naar een voetbal wedstrijd gaan kijken in het stadion, Vasco tegen Santos. In het begin was het niet zo heel druk, maar na twintig minuten kwam er ineens een samba stoet ons vak binnen gelopen. Dit was een beetje de harde kern van Santos, en ze hebben de rest van de wedstrijd aan één stuk door staan roepen en zingen. De sfeer werd hier stukken leuker door.

Tot slot: ik ben gisteren wezen jammer met een samba bandje. Dit was een club die elke woensdag samenkomt, en iedereen mag dan aansluiten en meedoen. Of zij het net zo leuk vonden als ik, mijn meedoen, weet ik niet, want ik speelde regelmatig uit de maat. We waren met dit clubje nog iets gaan drinken naderhand. Blijkbaar heb je heel verschillende muziekstijlen hier in Rio, want we belandden op een gegeven moment in een bar waar ze experimentele muziek speelden. Hier maakten ze echt hele rare muziek. Ik herkende het wel een beetje, want het klonk als het geluid dat je krijgt als je een microfoon te dicht bij de boxen houdt. Heel bijzonder was dat de leider van de samba club, dus een beetje een samba expert zeg maar, dit experimentele muziek genre heel erg goed vond. Ik vroeg aan een van de mannen die de experimentele muziek maakte of hij ook van samba hield, en toen zei hij dat hij een echte muziek liefhebber was. Dit kon ik niet echt geloven als hij zelf van dit rare soort lawaai maakt. Ik heb wel gemerkt dat muziek en voetbal hier de belangrijkste dingen zijn.

Zonde dat ik zoveel te vertellen heb, want dan hou ik geen ruimte meer over voor goede grappen. Volgende keer meer!