Drie Hollanders aan de Copacabana

Een gastverslag door Jeroen en Wouter

Het was een donkere, regenachtige dag in Nederland en we zaten ons thuis zo erg te vervelen dat we besloten om het reisverslag van Peter te gaan lezen, over de zonnige warme Braziliaanse stranden, toen we ineens merkten dat we onze broer toch wel erg begonnen te missen en dat het misschien tijd was om hem eens op te gaan zoeken in Rio. Ons pap en mam konden nauwelijks hun vreugde verbergen toen ze hoorden dat we een weekje op vakantie zouden gaan, maar desondanks zaten we een paar weken later toch in onze vlucht van Amsterdam via Parijs onderweg naar Rio de Janeiro. De totale reisduur, van inchecken tot uitchecken, besloeg maar liefst 16 lange uren, maar dat hadden we graag over om eindelijk Peter en zijn Braziliaanse stranden te kunnen zien.

Om 18:00 uur zijn we in Nederland aan de reis begonnen, wat betekend dat we om 05:00 uur plaatselijke tijd op het vliegveld van Rio waren aangekomen. Helaas was dit wat te vroeg voor Peter, die onder het excuus van slecht openbaar vervoer pas om acht uur op het vliegveld kon zijn. Eenmaal aangekomen heeft Peter ons eerst meegenomen naar de plaatselijke politie om aangifte te doen van zijn geskimde pinpas (zie vorig verslag), wat dankzij de ietwat langzame Braziliaanse computers nog eens drie uur duurde. Toen we hiermee eindelijk klaar waren zijn we snel naar het hotel gegaan om in te checken, de koffers weg te zetten en een zwembroek aan te trekken, om tenslotte in het warme zand van de Copacabana een paar lekkere Braziliaanse biertjes te kunnen drinken. Na al die uren wachten op het vliegveld was het erg fijn om eindelijk te relaxen en een paar uurtjes op het strand te kunnen zitten uitrusten.

Het hotel waar we onszelf in bevonden was overigens prima. We zaten letterlijk op een steenworp afstand van het strand, de bar was gemoedelijk, boven ons bed hing een grote flatscreen-televisie en het ontbijt was erg uitgebreid en gelukkig tot 11 uur open, wat voor ons een fijne tijd bleek om op te staan. Bovendien bood het ontbijt iedere dag een mooie gelegenheid om te beslissen wat we diezelfde dag wilden ondernemen. De eerste dag besloten we het rustig aan te doen, door op ons gemak langs de uitgestrekte stranden van Rio te lopen. Op ons gemak betekend hierbij dat we ongeveer 20 minuten aan het lopen waren, vervolgens 20 minuten aan een bar gingen zitten, en zo de dag probeerde vol te maken. Rio staat vol met kleine, bescheiden tentjes waar je een kokosnoot, Fanta of biertje kan bestellen, en het is dan ook niet moeilijk om de hele stad te bezichtigen en daarbij regelmatig een welverdiend biertje te drinken. Het is overigens opvallend dat de goedkopere tentjes bier uit blikjes opdienen, maar dat het hierbij wordt afgeraden om dit zo uit het blik te drinken. In plaats daarvan worden meestal rietjes of plastic bekertjes uitgereikt, omdat de blikjes zo worden opgeslagen dat de kans groot is dat er ratten aan hebben geknabbeld of gesnoven. De rietjes zelf schijnen wel schoon te zijn, dus dat was een grote opluchting.

De tweede dag hebben we in grote lijnen hetzelfde ingevuld als de eerste, met de grote uitzondering dat we niet over het strand hebben gelopen maar door de binnenstad van Rio. De binnenstad staat werkelijk vol met de meest indrukwekkende, enorme en gloednieuwe gebouwen, en doet daarin echt als een wereldstad aan. Het was dan ook erg leuk om daar rond te lopen, en we hebben de dag toepasselijk afgesloten met een bezoek aan de grote uitgaansgelegenheid van Rio, namelijk de bekende wijk Lapa. Dit stadsdeel bestaat uit een paar korte straten volgepakt met verschillende kroegen. In eerste instantie kwam deze wijk ons een beetje armoedig en onguur over, maar na een poosje (en na een paar biertjes) werd het steeds gezelliger en kwamen we erachter dat de Brazilianen een goed feestje weten te bouwen. Toch zijn we diezelfde avond redelijk vroeg naar huis gegaan, omdat we niet alleen moe waren, maar ook omdat we op onze kamer nog een doos sigaren en een fles whisky hadden staan (geïmporteerd van Schiphol), en die moesten we nog opmaken voordat we terug naar Holland zouden gaan. De paar foto's die we hiervan hebben gemaakt geven aan hoe gezellig we het nog hebben kunnen maken.

Na drie dagen terrasjes en strandjes stond er eindelijk iets echt cultureels op het programma, namelijk een bezoek aan het Christus beeld. Peter had een beetje een route in zijn hoofd waarmee we de bergen van Rio en de daar gelegen bezienswaardigheden zouden aandoen, en om aan dit plan te beginnen namen we eerst een taxi richting de bergen. Maar de taxichauffeur leek het niet helemaal met de plannen van Peter eens te zijn, en hij nam dan ook al snel het initiatief om ons volgens een andere route te rijden. En terwijl de meter van de taxi maar door bleef tikken, probeerde deze man ons werkelijk iedere hoge berg van Rio vanaf het uiterste topje te laten zien. Een paar fantastische uitzichten en 90 real later wist hij dan toch eindelijk de berg van het standbeeld van de Christus te vinden, of tenminste, de voet van de berg. Gelukkig wist hij ook een manier om helemaal boven te komen, namelijk door te lopen via wat leek op een verlaten treinrails. Een paar minuten later kwamen we er echter achter dat er wel degelijk een trein over reed, maar dat de taxichauffeur deze gewoon te duur vond. Enkele stops en een klim van 40 bezwete minuten later kwamen we vervolgens boven bij het beeld aan, waar al snel bleek waarom ze het een wereldwonder noemen. Het beeld zelf was al de moeite waard, maar vooral de locatie was briljant, omdat vanaf hier heel Rio te zien was, en daardoor het uitzicht echt geweldig was. Na een uurtje bracht onze chauffeur ons uiteindelijk weer terug naar het hotel, waar we ’s avonds nog een pizza met chocoladepasta en hagelslag hebben gegeten.

De volgende dag moesten we alweer niet overdreven laat opstaan, om naar het mooie Petrópolis te gaan. Petrópolis is een stadje dicht bij Rio, dat iedereen in Peter zijn hostel had aangeraden om te bezoeken. Op de terugreis had ook een vrouwtje een enquête met ons afgenomen over toerisme in Brazilië, en zelfs haar gezicht straalde helemaal toen we zeiden dat we ook hier naartoe waren geweest. Petrópolis moet voor de Brazilianen haast een van de mooiste plekken ter wereld zijn. Voor ons echter niet. Het regende namelijk de hele dag, en we konden er niets vinden. Nadat we uiteindelijk op wat toeristenborden gekeken hadden, besloten we maar naar het dichtstbijzijnde toeristische plekje te gaan, de Rua Teresa. Dit bleek echter een winkelstraat te zijn, die vanwege het slechte weer natuurlijk helemaal verlaten was. Na vervolgens verdwaald te raken besloten we toch maar om de bus terug naar het station te nemen en terug naar Rio te gaan. Op de terugweg zagen we vanuit de bus nog wel de beroemde kathedraal van Petrópolis, dus gelukkig hebben we er nog een mooie foto aan overgehouden. Het natte busraampje om de kathedraal heen zullen we dan maar moeten weg photoshoppen. Overigens zijn we er deze dag ook achter gekomen hoe bijzonder het hebben van blauwe ogen in Brazilië wel niet is, toen een meisje in de bus ons constant zat aan te staren en met al onze Hollandse grappen vrolijk zat mee te giechelen.

Nadat de bus ons een eindje van het hotel terug in Rio had afgezet, hebben we nog een typische Braziliaanse traditie mogen meemaken; we zijn namelijk beroofd. Het weer was nog altijd regenachtig en het was inmiddels donker geworden, waardoor er niet veel mensen meer op de straten te vinden waren. Naast de slechte weersomstandigheden hadden de dieven ook de perfecte locatie uitgezocht, recht onder een danssalon waar vrouwen in strakke broekjes bilspieroefeningen aan het doen waren. Geheel toevallig stond Wouter het langst te kijken zodat hij iets achterop raakte, toen plotseling een man met een mes op hem afstapte. Terwijl deze man Wouter bedreigde, kwam een tweede man van achter aanlopen en begon in Wouter zijn zakken te graaien, waar hij zijn portemonnee snel wist te vinden. Gelukkig hebben de Brazilianen wel goede manieren, en gaven de dieven de portemonnee met alle pasjes erin netjes weer terug. Peter, die op dit moment nog niet goed doorhad wat er precies gebeurde, kwam er bijstaan om te vragen wat de mannen wilden, toen ook hij het mes op zich gericht kreeg. Maar Peter stapte al snel achteruit en begon luidt om ‘help’ en ‘policia’ te roepen, waardoor de twee mannen het op een lopen zette. Peter is toen als een dolle achter de twee mannen aan gaan rennen, en heeft ze al luid roepend nog drie blokken weten te volgen, maar uiteindelijk zijn we geen politie tegengekomen, dus hebben we de achtervolging maar opgegeven. Zo blijkt dat je als drie jonge gasten met jaren bokservaring toch weinig kunt beginnen tegen twee magere Brazilianen met een broodmes. Terug in het hotel aangekomen bleek dat we slechts 50 euro kwijt waren geraakt, en zijn we maar een paar biertjes gaan drinken aan de bar, met het geld dat we nog over hadden.

De een na laatste dag hebben we het rustig aan gedaan door de hele dag op het strand te liggen met wat biertjes, en de rest van de avond hebben we doorgebracht in een wat chiquere kroeg waar live muziek werd gespeeld. Om de reis af te sluiten heeft Peter ons zijn hostel, zijn campus en zijn strand laten zien. We waren erg onder de indruk van deze locaties, en we kunnen bevestigen dat hij er echt goed bij zit. Ook al is de kamer van zijn hostel nogal krap, toch bleek dat hij een aardige huisbaas heeft en dat hij niet mag klagen over het aantal meiden dat in krappe handdoekjes naar de douche op en af lopen. Uiteindelijk heeft Peter ons naar het vliegveld gebracht en met een traan in zijn ogen ons bij de (verkeerde) gate afgezet en uitgezwaaid. Al met al hebben we een fantastische week achter de rug, en zijn we blij dat onze broer zo’n exotische stage plaats heeft kunnen regelen. Peter, veel plezier nog de laatste maanden, en vergeet je studie niet!