Primeira semana

Oei ik zou al bijna vergeten dat het weer tijd is voor een nieuw reisverslag! Deze eerste week is erg snel voorbij gegaan, en ik heb het hier best goed naar mijn zin. Op mijn stageplek heb ik een groep studenten leren kennen waar ik erg goed mee op kan schieten. Ze zijn heel geïnteresseerd in mij, ze willen van alles van me weten en ze vragen ook steeds of ik Nederlands wil spreken. Ze vertellen ook een heleboel over Brazilië, en ze vinden het leuk om mij Braziliaanse dingen te laten zien. Zo hebben ze me na de lunch meegenomen naar “red beach”, een klein strand vlak bij waar ik woon. We hebben daar een uurtje rondgelopen, en niet alleen ik vermaakte mij prima daar in de hete zon, ook de Braziliaanse studenten hadden het echt enorm naar hun zin. Ik denk dat zij net zoveel foto’s hadden genomen als ik! De zee hier ziet er zo prachtig uit, en de natuur die hier normaal is, is voor mij super exotisch. Ik kan goed snappen waarom de mensen in Rio er zo gelukkig uitzien. En bovendien ben ik voor de studenten hier een goed excuus om niet hard te hoeven studeren. Het enige nadeel daaraan is dat ik zelf ook nog niet veel heb gewerkt.

Afgelopen weekend was het hier een korte vakantie, omdat het op dinsdag 7 september een nationale feestdag is, namelijk onafhankelijkheids dag. En de maandag wordt dan uiteraard ook meteen mee genomen als vrije dag. Een van de Braziliaanse studenten hier had mij uitgenodigd om het weekend met hem mee te gaan naar een leuk eilandje in de buurt van Rio, Ilha Grande. Omdat ik toch niets te doen heb hier, had ik daar meteen ja op gezegd. Ik zou eerst naar Diogo gaan, de Braziliaanse student, die ook hier in Rio woont. Daar ben ik vrijdag avond ook blijven slapen, want hoewel Ilha Grande vlakbij Rio ligt, is Rio nog zo groot dat het acht (!) uur duurt om er helemaal doorheen te reizen. Ik moest dan ook twee bussen en een trein nemen voordat ik nog maar bij Diogo thuis was. ’s Avonds waren we nog lekker iets gaan drinken in een bar, waar ook een andere vriend van Diogo naartoe was gekomen. Dat was echt een lachen kerel, en samen probeerden ze mij allemaal Portugese vloekwoorden te leren. En na een paar pilsjes was ik er nog erg goed in ook. We gingen pas veel te laat slapen, en de volgende ochtend moesten we al om vier uur opstaan, zodat we twee bussen, een taxi busje en een boot later om elf uur aan konden komen op onze eindbestemming op Ilha Grande. Dat de reis zo lang duurde lag er niet aan dat de bussen niet doorreden, want de mensen hier rijden echt als gekken. Er zijn geen strepen op de weg, waardoor het ene moment twee auto’s naast elkaar rijden, en het andere moment drie. Als het even kan komt er ook nog een motor tussendoor rijden. Deze motorrijders toeteren aan één stuk door, omdat ze (terecht!) bang zijn om overreden te worden. Velen rijden ook nog eens zonder helm, en bellen tijdens het rijden is hier heel normaal. En dat terwijl de toestand van de wegen echt heel slecht is. Ik heb verhalen gehoord dat de buschauffeurs hier doen wat ze willen, ze schelden aan een stuk door, stoppen niet als ze er geen zin in hebben, en zigzaggen zelfs over de weg als ze in een goed humeur zijn. Toen Diogo met wat bier op door het rode licht terug naar huis reed, zei ik hem dat de regels bij ons toch net iets strenger zijn. Maar toen vertelde hij me dat zij schijnbaar toch dezelfde regels hebben. Alleen niemand volgt ze op. Op een of andere manier is alles hier in Brazilië hetzelfde als in Nederland, maar het is toch ook weer net iets anders.

Mijn ervaringen op Ilha Grande, een pareltje van de omgeving van Rio, waar iedereen hier jaloers op is om naartoe te kunnen, zal ik in een volgend reisverslag vertellen. Ik zal wel alvast een foto toevoegen zodat jullie een idee kunnen krijgen van hoe het er daar uitzag.